Hans van Dongen gaat met pensioen

Hans had altijd al voor ogen dat hij in het onderwijs wilde werken. Na de opleiding aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding werd hij gymleraar in Rotterdam-Schiebroek aan een VMBO-IVBO-school. In 1999, na 19 jaar, kwam hij op de Willem. Dat scheelde reistijd en was handig, want hij woonde inmiddels met zijn gezin in Papendrecht. Hij begon als leraar lichamelijke opvoeding en maatschappijleer. Twee jaar later werd hij brugklascoördinator.

Hans had het naar zijn zin op school en met name de fijne contacten met leerlingen, collega’s en ouders zorgden ervoor dat hij het volhield. Het mooie aan zijn werk vond hij dat de samenwerking met de basisscholen heel plezierig was. Bij de leerkrachten van groep 8 was hij altijd welkom om leerlingen ‘door te spreken’. De zogenaamde ‘krokettenlunch’ met hen was altijd heel gezellig en bijzonder zinvol. Het was de missie van Hans om ervoor te zorgen dat brugklasleerlingen zich zo snel mogelijk thuis voelen op de middelbare en ook dat zij gezien worden. Iedere morgen bezocht Hans alle brugklassen om afwezigen te noteren, om nieuws door te spreken, maar ook om te horen over het wel en wee. 

Vaak kwamen dan op maandagochtenden de voetbaluitslagen ter sprake: Hans is fan/supporter van een bekende voetbalclub. Dan zorgde een plagerijtje over en weer voor het nodige (leed)vermaak. Tot zijn nieuwe knie jaren geleden werd gerealiseerd voetbalde Hans bij VV Papendrecht. Daar was hij ook trainer en jeugdcoördinator.

De kledingstijl van Hans is uitgesproken kleurig. Op een keer werd hij aangesproken door een leerling uit de 3 e of 4 e klas en zij zei: “Meneer dat vind ik een hele leuke roze trui. Ik ga aan mijn vader zeggen: Pa trek ook zo’n trui aan als meneer van Dongen!”

Hans van Dongen vond de coronatijd de vervelendste periode. De lege school zonder leerlingen en met veel minder collega’s heeft er voor iedereen ingehakt. Het was een grote omslag en heeft zoveel van iedereen gevraagd. Hij zegt: “Het is van alle tijden dat leerlingen naar school willen komen om les te krijgen, ze willen wat leren, dingen ontdekken, maar ook de contacten met medeleerlingen vinden ze heel belangrijk.” In dit opzicht vindt hij de leerlingen van vroeger en nu niet van elkaar verschillen.

Wat wel een grote verandering is, is dat ouders nu de vorderingen van hun kind op de voet kunnen volgen. Soms weten zij nog eerder het behaalde cijfer dan de leerling zelf. Vroeger kon je buiten je ouders om onvoldoendes halen en dat ongezien weer ophalen. Op het rapport was het resultaat pas zichtbaar.

Hans vindt het altijd weer verrassend als hij oud-leerlingen tegenkomt. Leuk om een praatje te maken en te horen hoe het met ze gaat. Een brede glimlach als hij over de volgende ontmoeting vertelt. Een poos terug was hij bij Concert At Sea en trof daar zo’n groepje. Ze vroegen: “Hé meneer wat doet ú hier?” En Hans antwoordde: Wat denk je? Toch hetzelfde als jullie: genieten van de muziek en een lekker biertje!”

Nu Hans terugkijkt op zijn werkzame leven zegt hij content te zijn met zijn keuze van toen. Als hij opnieuw zou moeten beginnen, werd hij weer leraar. Om leerlingen bij de start van hun tijd in het voortgezet onderwijs een figuurlijk zetje in de rug te geven vindt hij echt mooi en zinvol.

Hans van Dongen acht nu de tijd rijp om met pensioen te gaan. In april gaat zijn vrouw, die ook in het onderwijs werkt, ook stoppen. Inmiddels zijn er twee kleinkinderen in de familie en daar wil Hans van genieten en veel tijd mee doorbrengen.

De Willem gaat Hans vast en zeker missen, maar de leerkrachten van groep 8 ook. Hans was voor hen, maar ook voor de ouders van (toekomstige) brugklasleerlingen ‘het gezicht van de school’. Zo zeiden die leerkrachten niet: ‘Ik ga de Willem bellen”, maar: “Ik ga Hans bellen!” als er zaken over groep 8-leerlingen besproken moesten worden.